فروشگاه الماس,زمرد,یاقوت09025283869

شهاب سنگ چیست؟

شهاب سنگ یک تکه جامد از بقایای جسمی مانند یک سیارک یا ستاره دنباله دار است. هنگامی که این اجرام وارد جو زمین می شوند، در اثر برخورد با جو گرم می شوند و یک دنباله درخشان از گازهای داغ تولید می کنند که به عنوان شهاب سنگ شناخته می شود. اگر جسم از گرما و فشار شدید ورود جان سالم به در ببرد، می تواند به عنوان یک شهاب سنگ با سطح زمین برخورد کند.

بیشترین شهاب سنگ‌ها در کجا سقوط می‌کنند؟

پژوهش‌ها نشان می‌دهند که تقریباً ۱۷هزار شهاب سنگ در هر سال به سطح زمین برخورد می‌کنند. اما این عدد از کجا به‌دست آمده است؟

تخمین‌های فعلی از موادی که به سطح زمین می‌افتند، براساس شبکه‌های نظارتی شهاب سنگ روی سطح زمین هستند. اما این شبکه‌ها بسیار محدودند. دانشمندان برای شناسایی دقیق‌تر میزان شهاب‌سنگ‌ها، در قطب جنوب به‌دنبال آنها می‌گردند. علت این است که یافتن این سنگ‌ها در زمین برفی و یخ‌زده قطب جنوب ساده‌تر است.با دانستن تعداد شهاب‌سنگ‌هایی که به قطب جنوب برخورد می‌کنند، می‌توان آمار این برخورد‌ها را برای کل زمین محاسبه کرد. اما نباید نتیجه گرفت که شهاب سنگ‌ها در قطب جنوب بیشتر سقوط می‌کنند. درواقع، هرچه به استوا نزدیک‌تر شویم، احتمال سقوط شهاب‌سنگ‌ها بیشتر می‌شود.بیشترین برخورد‌های شهاب سنگ در نواحی استوایی رخ می‌دهند. تخمین‌ها نشان می‌دهد که ریسک برخورد شهاب‌سنگ‌های بزرگ در استوا ۱۲ درصد بیشتر و در قطب‌های زمین ۲۷ درصد درصد کمتر از باقی نواحی زمین است.

شهاب‌سنگ‌ها با نیروی بسیار زیادی از اتمسفر عبور می‌کنند و به سطح زمین می‌رسند. هرچه این شهاب‌سنگ‌ها بزرگ‌تر باشند، دهانه بزرگ‌تری نیز از خود باقی می‌گذارند. دهانه شهاب سنگ «بارینگر» در ایالت آریزونای آمریکا یکی از معروف‌ترین دهانه برخوردی است که روی زمین وجود دارد.

حدود ۵۰ هزار سال پیش، شهاب سنگی به وزن ۳۰۰ هزار تن با نیرویی برابر با ۲.۵ میلیون تن TNT به زمین برخورد کرد. در اثر این برخورد، دهانه‌ای به قطر یک کیلومتر و عمق ۲۳۰ متر بر جای مانده است. تکه‌هایی که از این برخورد باقی‌مانده، نشان می‌دهد که این یک شهاب سنگ آهنی بوده است. بیش از صد دهانه برخوردی روی زمین شناسایی شده که احتمالاً معروف‌ترین آنها دهانه «چیکسولاب» در مکزیک است. با اینکه تقریباً نیمی از این دهانه در زیر آب‌های خلیج مکزیک پنهان است، اما می‌توان به‌راحتی آن را دید.

دهانه چیکسولاب که ۱۰ کیلومتر قطر دارد، یکی از بزرگ‌ترین دهانه‌های برخوردی روی زمین است. پژوهشگران احتمال می‌دهند که برخورد این شهاب سنگ در ۶۵ میلیون سال پیش، یکی از دلایل انقراض دایناسور‌ها باشد.

بارش شهابی هنگام عبور سیاره زمین از میان توده‌ای از شهاب‌واره‌ها اتفاق می‌افتد. در این پدیده، تعداد زیادی شهاب‌واره در جو زمین می‌سوزند که درحقیقت به آنها شهاب گفته می‌شود. هر بارش شهابی در زمان مشخص و ناحیه مشخصی از آسمان اتفاق می‌افتد که به این ناحیه «کانون بارش» گفته می‌شود. جهت حرکت شهاب‌ها متفاوت است ولی به‌دلیل دورنمای سه‌بعدی، برای ما چنین به‌نظر می‌رسد که تمام شهاب‌هایی که از یک راستا می‌آیند یا به عبارتی از یک نقطه گسیل می‌شوند.

بارش‌های شهابی عموماً براساس نام ستاره یا صورت فلکی نزدیک به محل ظاهر شدن شهاب‌ها در آسمان، نام‌گذاری می‌شوند. ازجمله معروف‌ترین بارش‌های شهابی می‌توان به «بارش برساوشی» اشاره کرد. این بارش شهابی محبوب را از ۲۷ تیر تا ۳ شهریور می‌توانید رصد کنید. بیشینه این بارش در ۲۲ مرداد اتفاق می‌افتد.

شهاب سنگها به چند دسته تقسیم میشوند؟

شهاب‌سنگ‌ها به‌طور کلی، به سه دسته سنگی، آهنی و سنگی-آهنی تقسیم می‌شوند که نسبت سیلیکات به آلیاژ نیکل-آهن درون آنها را نشان می‌دهد. هر دسته از شهاب‌سنگ‌ها، با توجه به ترکیبات شیمیایی و ساختار آنها، به چندین زیردسته مختلف تقسیم می‌شوند. این زیردسته‌ها ممکن است منشأ یکسانی داشته باشند.

این نوع از شهاب‌سنگ‌ها عمدتاً از کانی‌های سیلیکات تشکیل شده‌اند. شهاب‌سنگ‌های سنگی ۹۴ درصد از تمام شهاب‌سنگ‌های روی زمین را تشکیل می‌دهند و به دو دسته اصلی «کندریت‌ها» و «آکندریت‌ها» تقسیم می‌شوند. کندریت‌ها نیز در دو گروه معمولی و کربن‌دار دسته‌بندی می‌شوند.

کندریت‌های معمولی رایج‌ترین نوع شهاب سنگ‌های سنگی هستند که ۸۶ درصد تمام شهاب سنگ‌های روی زمین را تشکیل می‌دهند. کندریت‌ها به‌دلیل وجود قطرات سخت گدازه در آنها که «کندرول» نامیده می‌شود، چنین نامی گرفته‌اند. کندریت‌ها با ذرات کوچک غبار از سیارک‌هایی که ۴.۵ میلیارد سال پیش شکل گرفته‌اند، ساخته شده‌اند.

از آنجایی که کندریت‌ها هم‌زمان با شکل‌گیری منظومه شمسی، تشکیل شدند، بررسی آنها راهی است تا بتوان تکامل منظومه شمسی را مطالعه کرد. کندریت‌های معمولی نیز براساس مقدار آهن درون آنها تقسیم‌بندی می‌شوند: کندریت اچ، کندریت ال و کندریت ال‌ال. کندریت اچ مقدار بالایی آهن درون خود دارد. کندریت ال مقدار کمی آهن دارد و در کندریت ال‌ال به‌طور کلی میزان کمی فلز وجود دارد.

کندریت‌های کربن‌دار بسیار نادرتر از کندریت‌های معمولی هستند و احتمالاً در ابتدای شکل‌گیری منظومه شمسی، جایی بسیار دورتر از خورشید به‌وجود آمده باشند. همان‌طور که از نامشان پیداست، کندریت‌های کربن‌دار مولکول‌های کربنی زیادی مثل آمینو‌اسید‌ها (که مولکولی زیستی است) در خود دارند. به‌علاوه، این شهاب‌سنگ‌ها شامل مولکول‌های دیگری مثل آب و مواد شکل‌گرفته با آب نیز می‌شوند.

درست مثل کندریت‌های معمولی، کندریت‌های کربن‌دار نیز طبق ترکیبات شیمیایی‌شان دسته‌بندی می‌شوند، با این تفاوت که علاوه بر حرف C برای کربن آنها، با اولین حرفِ اولین شهاب سنگ یافت‌شده از نوع خود نام‌گذاری می‌شوند. کندریت‌های CI بعد از شهاب سنگ ایوونا (Ivuna) که در سال ۱۳۱۷ خورشیدی در تانزانیا به زمین برخورد کرد، نامیده شده‌اند. این کندریت‌ها مملو از کربن و خاک رس هستند.

البته کندریت‌های کربن‌دار با حرف اول مکان اکتشاف آنها نیز نام‌گذاری می‌شوند. کندریت‌های CV پس از شهاب سنگی نامیده شده‌اند که در سال ۱۲۹۹ خورشیدی در نزدیکی شهر ویگارانو، ایتالیا به زمین برخورد کرد. منجمان احتمال می‌دهند که این دسته، قدیمی‌ترین شهاب‌سنگ‌هایی هستند که شکل گرفته‌اند و حتی عمرشان از منظومه شمسی نیز بیشتر است. آنها احتمال می‌دهند که این سنگ‌ها با انفجاری ابرنواختری در نزدیکی منظومه شمسی و قبل از شکل‌گیری آن، ایجاد شده و به سیاره ما راه پیدا کرده‌اند.

بالاخره بعد از گروه‌های مختلف کندریت‌ها، نوبت به آکندریت‌ها می‌رسد؛ این شهاب‌سنگ‌ها برخلاف کندریت‌ها، قطرات گدازه در ساختار خود ندارند و فقط سه درصد از تمام شهاب‌سنگ‌های شناخته‌شده را تشکیل می‌دهند و به همین دلیل بسیار نادر هستند. شهاب سنگ‌های ماه اغلب از نوع آکندریت هستند.

شهاب‌سنگ‌های آهنی تقریبا ۵ درصد از تمام شهاب‌سنگ‌های روی زمین را تشکیل می‌دهند. عمده ساختار آنها از آلیاژ آهن-نیکل متراکم است و شامل دو دسته مواد معدنی کاماسیت و تاینیت می‌شوند. منشأ شهاب‌سنگ‌های آهنی از هسته‌های خرده‌سیاره‌هاست. گفته می‌شود که آهن موجود در شهاب‌سنگ‌های آهنی یکی از نخستین منابع آهن قابل استفاده برای انسان بوده است. شهاب‌سنگ هوبا از نوع آهنی است.

شهاب‌سنگ‌های سنگی-آهنی تقریباً یک درصد از تمام شهاب‌سنگ‌های روی زمین را تشکیل می‌دهند و حاوی تقریباً نسبت مساوی از مواد فلزی و سیلیکات هستند. این شهاب‌سنگ‌ها کمتر از ۲ درصد از تمام شهاب‌سنگ‌های شناخته‌شده را شامل می‌شوند و درواقع بسیار نادر هستند.

یکی از انواع شهاب‌سنگ‌های آهن-سنگی «پالازیت‌ها» هستند. پالازیت‌ها از شبکه‌ای از فلز‌های آهن و نیکل تشکیل شده‌اند که یک کانی سیلیکات مایل به سبز به نام «الیوین» را احاطه کرده است. پالازیت‌ها احتمالاً زمانی تشکیل می‌شوند که گوشته غنی از الیوین یک سیارک با هسته فلزی آن مخلوط می‌شود. «مزوسیدریت‌ها» نیز نوع دیگرشهاب‌سنگ‌های آهن-سنگی هستند که از مخلوطی از آهن-نیکل و بازالت تشکیل شده و احتمالاً از برخورد دو سیارک به‌وجود آمده‌اند.

شهاب‌سنگ‌ها چگونه به وجود می‌آیند؟

ممکن است که در یک شب صاف به آسمان نگاه کنید و رگه‌هایی از نور را ببینید که لحظاتی آشکار و سپس ناپدید می‌شوند. این رگبارهای آتشین به شهاب معروف هستند. اگر بخواهیم به زبان ساده بگوییم، شهاب‌سنگ‌ها همان سنگ‌هایی هستند که از فضا به زمین پرتاب می‌شوند.می‌دانید که علاوه بر سیاره‌ها و ستاره‌ها و باقی اجرام منظومه شمسی، گرد و غبار و بقایا و سنگ‌های معلق بسیاری نیز در منظومه شمسی وجود دارند. این اجرام معمولا از سطح سیارک‌ها جدا شده یا باقیمانده دم ستاره‌های دنباله‌دار هستند. وقتی جسمی از این اجرام آسمانی و معلق از بیرون وارد اتمسفر می‌شود و با جو زمین برخورد می‌کند، عوامل بسیاری مانند اصطکاک، فشار و فعل و انفعالات شیمیایی با گازها، باعث گرم شدن و سوختنش می‌شوند. شهاب‌سنگ گوی جامدی از همان گرد و غبارهاست که پس از برخورد با جو برای رسیدن به سطح سیاره و سوختن، نجات یافته و زنده مانده و سپس تبدیل به شهاب‌سنگ شده است.

شهاب‌سنگ‌ها به چند دسته تقسیم می‌شوند؟

تا به حال انواع بسیار زیادی از شهاب‌سنگ‌ها کشف و شناخته شده‌اند، ولی در طبقه‌بندی‌های مدرن، شهاب‌سنگ‌ها بر اساس ساختار، ترکیبات شیمیایی و ایزوتوپی و کانی‌شناسی، به طور کلی به سه دسته تقسیم می‌شوند: شهاب‌‌سنگ‌های سنگی، سنگ‌هایی هستند که به طور عمده از کانی‌های سیلیکات تشکیل شده‌اند. شهاب‌سنگ‌های آهنی، که از آلیاژ نیکل فلزی به وجود آمده‌اند، و شهاب‌سنگ‌های سنگی آهنی که به طور همزمان حاوی مقادیر زیادی از مواد فلزی و سنگی هستند.

شهاب‌سنگ سنگی

شهاب‌سنگ‌های سنگی رایج‌ترین نوع شهاب‌سنگ هستند. بیش از ۹۵ درصد از شهاب‌‌سنگ‌هایی که به زمین برخورد می‌کنند از نوع سنگی هستند و در دو گروه کندریت‌ها و آکندریت‌ها دسته‌بندی می‌شوند که هر دو از مواد معدنی سیلیکات تشکیل شده‌اند، اما در بیشترشان ریزدانه‌های پراکنده حاوی آهن فلزی نیز دیده می‌شود. کندریت‌ها در سنگ‌های زمینی یافت نمی‌شوند و با اختلاف، فراوان‌ترین نوع شهاب‌سنگ سنگی هستند. در مقایسه، آکندریت‌ها درصد بسیار کمی از شهاب‌سنگ‌های سنگی را تشکیل می‌دهند. بیشتر آکندریت‌ها در زمان تولد منظومه شمسی بر روی سیارک‌ها متولد شدند؛ تعداد کمی از آن‌ها نیز بر ماه و مریخ شکل گرفته‌اند.

شهاب‌سنگ آهنی

شهاب‌سنگ‌های آهنی، تکه‌هایی از هسته سیارک‌ها هستند و از آهن و نیکل به صورت متراکم تشکیل شده‌اند. جامع‌ترین ویژگی شهاب سنگ‌های آهنی، وجود نیکل است. این سنگ‌ها در اوایل دوران به وجود آمدن منظومه شمسی، براثر انفجار سیارک‌ها ذوب شدند و آهن نیکل متراکم به مرکزشان فرو رفت و (مثل زمین که هسته دارد) در آن‌ها هسته‌ای تشکیل شد. شهاب سنگ‌های آهنی نمونه‌هایی از هسته‌های دوران باستانی منظومه شمسی هستند.

چگونه شهاب سنگ را بشناسیم

شهاب سنگ ها نادرترین نوع سنگ روی زمین هستند. مردم سالانه هزاران سنگ را پیدا می کنند و فکر می‌کنند یک شهاب سنگ پیدا کرده‌اند.

تشخیص شهاب سنگ از شکل ظاهری

شهاب‌سنگ‌ها توپ‌های گرد با شکل منظم نیستند و بیشتر آنها شکل‌های نامنظمی دارند. آنها اغلب زاویه دار با گوشه های گرد هستند. برخی از آنها حفره هایی را روی سطح خود نشان می دهند که ما آنها را اثر انگشت می نامیم.

دانشمندان این علائم را رگماگلیپت می نامند و زمانی که جریان هوای گرم سنگ را در حالی که در جو فرو می رود فرسایش می دهد، شکل می گیرند.

اغلب افراد توده های آهن زنگ زده قدیمی را پیدا می کنند و آنها را با شهاب سنگ اشتباه می گیرند. گلوله های توپ قدیمی و گلوله های آسیابها از این نوع اجسام هستند که اغلب با شهاب سنگ اشتباه گرفته می شوند.

این اجسام زنگ‌زده ظاهری شبیه شهاب‌سنگ آهنی دارند و آزمایش‌های شیمیایی می‌تواند به تشخیص انسان‌ساز بودن آنها کمک کند. آهن موجود در شهاب سنگ ها آلیاژ نیکل است و اگر سنگ حاوی نیکل نباشد، شهاب سنگ آهن نیست.

شهاب سنگ ها جامد هستند نه متخلخل

سرباره و شیره های حاصل از فرآیندهای صنعتی ساخت آهن و فولاد می تواند دارای ذرات فلزی باشد. سرباره یکی از موادی است که اغلب برای شهاب سنگ ها اشتباه گرفته می شود.با این حال، این سرباره معمولاً متخلخل یا حتی حبابدار خواهد بود که سرنخی از این است که یک سنگ فضایی واقعی نیست. شهاب‌سنگ‌ها، در برخی موارد، ممکن است وزیکول‌هایی از خود نشان دهند، اما از نظر ظاهری متخلخل یا حباب‌دار نیستند.

شهاب‌سنگ‌ها سنگ‌های جامدی هستند و ممکن است حفره‌هایی روی سطح خود داشته باشند، اما در داخل آن‌ها متراکم هستند. سنگ های آتشفشانی، بازالت ها و گدازه ها متخلخل هستند و اغلب با سنگ های فضایی اشتباه گرفته می شوند.

تشخیص با رنگ شهاب سنگ

وقتی شهاب سنگ ها تازه به جو زمین رسیده اند، اغلب سیاه هستند و پوسته های همجوشی آنها ممکن است خطوط جریان و جزئیاتی را نشان دهد که می تواند به شناسایی شهاب سنگ کمک کند.

پس از مدت طولانی که روی زمین قرار می گیرند، آنها می توانند تغییر رنگ دهند و پوسته های همجوشی از بین می روند و جزئیات ناپدید می شوند. آهن موجود در شهاب‌سنگ‌ها، درست مانند آهن موجود در ابزار، در اثر خارج شدن در هوا زنگ می‌زند. همانطور که فلز آهن زنگ می زند، ماتریس سنگ داخلی و سطح بیرونی را لکه دار می کند.

لکه های قرمز یا نارنجی روی پوسته همجوشی سیاه با گذشت زمان روی کل سنگ به رنگ قهوه ای زنگ زده تبدیل می شود. با این حال پوسته همجوشی اغلب هنوز قابل مشاهده است اما دیگر سیاه نیست.

شهاب سنگ ها سنگین و دارای آهن فلزی هستند

شهاب سنگ ها عموماً از سنگ های زمینی هم اندازه سنگین تر هستند. این به دلیل آهن فلزی است که اکثر آنها حاوی آهن هستند. بسیاری از کاشفان شهاب سنگ یک سوهان الماس را با خود حمل می کنند تا نقطه کوچکی را از روی صخره ها خرد کنند تا ببینند آیا داخل آن دانه های آهن وجود دارد یا خیر.

به جز چند مورد نادر، فلز آهن فلزی در سنگ های زمین یافت نمی شود. در طول دوره‌های فرسایش و هوازدگی، آهن موجود در سنگ‌های زمین اکنون به شکل معدنی است و فلزی نیست.

فلز یافت شده در شهاب سنگ ها براق و شبیه کروم خواهد بود. ظاهر این فلز درخشش خاکستری براق نخواهد داشت، که اغلب در برخی از سنگ های زمین دیده می شود.

دانه‌های فلز آهن در سنگ‌ها نیز می‌توانند شبیه سنگ فضایی به نظر برسند و شاخص‌های خوبی هستند. با این حال، تست های بیشتری وجود دارد و بسیاری از عوامل دیگر باید در نظر گرفته شوند.

دانه های فلزی در شهاب سنگ

بزرگترین گروه شهاب سنگ ها نوع کندریتی هستند و حاوی فلز نیکل-آهن به شکل دانه های ریزی است که در سراسر ماتریس سنگ پراکنده شده اند. موادی مانند سنگ‌های مصنوعی مانند سرباره‌ها وجود دارند که ممکن است دارای تکه‌هایی از فلز باشند، اما ظاهر سنگ‌مانندی ندارند. اگر سنگ تازه باشد و پوسته همجوشی خوبی داشته باشد، ممکن است بریدن یا خرد کردن یک نقطه برای جستجوی دانه های فلزی مطلوب یا حتی ضروری نباشد، زیرا ظاهر پوسته همجوشی ممکن است شواهد کافی برای منشا کیهانی آن باشد.

شهاب سنگ چیست؟

Meteoroids همان چیزی هستند که ما سنگ‌های فضایی یا شهاب سنگ می‌نامیم و اندازه آن‌ها از دانه‌های گرد و غبار تا سیارک‌های کوچک است. هنگامی که سنگ‌های فضایی با سرعت زیاد وارد جو زمین (یا سیاره دیگری مانند مریخ) می‌شوند و می‌سوزند گلوله‌های آتشین یا شهاب نامیده می‌شوند. هنگامی که یک شهاب سنگ بتواند از جو زمین عبور کرده و به زمین برخورد کند به آن «سنگ آسمانی» (meteorite) می‌گویند.

بیشتر سنگ‌های آسمانی که به زمین می‌رسند شهاب سنگ‌های بزرگتری بوده‌اند که شکسته یا منفجر شده‌اند. برخی سنگ‌های آسمانی رسیده به زمین تکه‌هایی از ستارگان دنباله‌دار، برخی دیگر از سیارک‌ها و برخی حتی از ماه و سیارات دیگر می‌آیند. برخی از شهاب سنگ‌ها جنس سنگی دارند در حالی که برخی دیگر جنس فلزی دارند و گروهی نیز ترکیبی از سنگ و فلز هستند.

وقتی شهاب‌ سنگ ‌ها با سرعت زیاد وارد جو زمین یا سیاره دیگری مانند مریخ می‌شوند و می‌سوزند به آن‌ها شهاب می‌گویند که ما به آن‌ها ستاره دنباله دار نیز یاد می‌گوییم. حتی گاهی اوقات شهاب سنگ‌ ها می‌توانند از ونوس نیز روشن‌تر به نظر برسند در این زمان است که آن‌ها را گلوله‌های آتشین می‌نامیم. تخمین دانشمندان این است که هر روز حدود 48٫5 تن (44,000 کیلوگرم) ماده شهاب سنگ بر روی زمین می‌بارد.

بارش شهابی

در هر شب معمولاً چندین شهاب در هر ساعت دیده می‌شود. هنگامی که در آسمان شهاب سنگ های زیادی وجود داشته باشد یک بارش شهابی در حال رخداد است. برخی از بارش‌های شهابی سالانه یا در فواصل زمانی معین هنگام عبور زمین از کنار بقایای گرد و غبار باقی مانده توسط یک دنباله دار (یا در مواردی سیارک) رخ می‌دهد.

بارش‌های شهابی معمولاً به نام ستاره یا صورت فلکی نزدیک به جایی که به نظر می‌رسد بارش شهابی از آنجا شروع می‌شود، نام‌گذاری می‌شوند.

مشهورترین بارش شهابی دوره‌ای بارش شهابی «برساوشی» (Perseids) است که هر ساله حدوداً 12 آگوست (۲۲ مرداد) به اوج خود می‌رسد. هر شهاب سنگ یک قطعه کوچک از دنباله دار Swift-Tuttle است که هر 135 سال زمینی یک چرخش کامل حول خورشید انجام می‌دهد.

از دیگر بارش‌های قابل توجه شهابی می‌توان به لئونیدها که به دنباله دار Tempel-Tuttle مرتبط است اشاره کرد. اکثر دنباله دار ها بقایایی بین یک دانه شن و یک نخود‌فرنگی دارند و قبل از رسیدن به زمین در جو می‌سوزند.

گاهی اوقات گرد و غبار حاصل از شهاب‌ها توسط هواپیماهایی که می‌توانند در ارتفاع زیاد پرواز کنند جمع‌آوری شده و در آزمایشگاه‌های ناسا مورد تجزیه و تحلیل قرار می‌گیرد.

یافتن سنگ‌های آسمانی

بیشتر سنگ‌های فضایی که کوچکتر از یک زمین فوتبال هستند در جو زمین از بین می‌روند. این سنگ‌ها با سرعتی برابر با ده‌ها هزار مایل در ساعت حرکت می‌کنند و به دلیل فشاری که به آن‌ها وارد می‌شود، سنگ خرد می‌شود و یک شعله درخشان ایجاد می‌شود.

معمولاً سنگی که به زمین می‌رسد کمتر از 5 درصد از شی اصلی است که از بیرون از جو شروع به حرکت کرده است. این سنگ‌های آسمانی قطعه‌هایی از شهاب هستند و به طور معمول اندازه آن‌ها بین یک سنگریزه تا یک مشت دست است.

بیشتر بارش‌های شهابی از دنباله دار ها ناشی می‌شوند که مواد آنها کاملاً شکننده است و به صورت کلی قطعات کوچک دنباله دار ها بعد از ورود به جو نجات پیدا نمی‌کنند و چیزی از آن‌ها باقی نمی‌ماند. از نظر تئوری دو بارش شهابی Taurids و Geminids می‌توانند سنگ‌های آسمانی را به سطح زمین برسانند اما تاکنون هیچ بقایایی به طور قطعی از آن‌ها ردیابی نشده است.

چرا شهاب سنگ ها مهم هستند؟

شهاب سنگ هایی که به زمین می‌افتند نشان‌دهنده مواد گوناگونی هستند که میلیاردها سال پیش سیارات را تشکیل داده‌اند.

چگونه بدانیم که شهاب سنگ ها از کجا آمده‌اند؟

بیشتر شهاب سنگ های یافت شده در زمین که اینک سنگ‌های آسمانی شده‌اند از سیارک‌های خرد شده ناشی می‌شوند گرچه برخی از آن‌ها ممکن است از مریخ یا ماه نیز باشند. از نظر تکه‌های کوچک عطارد یا زهره نیز می‌توانند به زمین برسند اما تاکنون هیچ یک به طور قطعی شناسایی نشده‌اند.

دانشمندان با چندین روش می‌توانند منشاء شهاب سنگ ها را دریابند. آنها می‌توانند با استفاده از یافته‌های تصویربرداری از سقوط شهاب سنگ برای محاسبه مدار و طرح مسیر کمربند سیارکی که شهاب سنگ از آن جدا شده است استفاده کنند. همچنین می‌توانند با بررسی ترکیبات شهاب سنگ ها آن‌ها را با طبقات مختلف سیارک‌ها مقایسه کرده و سن آن‌ها را تخمین بزنند که تا کنون بیشترین سنی که از شهاب سنگ ها یافت شده است ۴٫۶ میلیارد سال است.

چه نوع شهاب سنگ هایی تا کنون پیدا شده است؟

تاکنون بیش از 50 هزار شهاب سنگ در زمین پیدا شده است. از این تعداد ۹۹٫۸ درصد از سیارک‌ها حاصل می‌شود. کسر کوچک باقی مانده (یعنی ۰٫۲ درصد) شهاب سنگ ها تقریباً به طور مساوی بین شهاب سنگ های مریخ و ماه تقسیم شده است.

بیش از 60 سنگ آسمانی شناخته شده از مریخ در اثر برخورد شهاب سنگ ها با مریخ ایجاد شده و به زمین رسیده‌اند. همه این قطعات سنگ‌های آذرین بلور شده از ماگما هستند و بسیار شبیه سنگ‌های زمینی با برخی ترکیبات مشخص هستند که نشان‌دهنده منشاء آن‌ها از مریخ است.

تقریباً 80 سنگ آسمانی از نظر کانی‌شناسی و ترکیب شبیه سنگ‌های مأموریت آپولو هستند (که طی آن انسان برای اولین بار روی ماه قدم گذاشت) و به اندازه‌ای متمایز هستند تا نشان دهند که از قسمت‌های دیگر ماه آمده‌اند. مطالعات شهاب سنگ های ماه و مریخ مطالعات سنگ‌های ماموریت آپولو و اکتشاف رباتیک مریخ را تکمیل می‌کند.

شهاب سنگ چیست؟

شهاب سنگ جرمی آسمانی است که پس از وارد شدن به جو زمین، نوری درخشان از خود ساطع می‌کند و گاهی اوقات به سطح زمین سقوط می‌کند.

جهان هستی بسیار گسترده است؛ در این فضای بی‌کران، اجرام آسمانی زیادی وجود دارند؛ برخی از این اجرام نیز دارای مدارهایی مستقل هستند که به آن‌ها شهاب‌واره گفته می‌شود. برخی اوقات، این شهاب‌واره‌ها از مدار خود خارج و وارد جو زمین می‌شوند. اصطکاک بین این شهاب‌واره‌ها و جو زمین، موجب سوختن و ایجاد درخشش این شهاب‌واره‌ها می‌شود؛ علاوه بر این، این شهاب‌واره‌ها بر اثر این اصطکاک، بسیار داغ می‌شوند و گاهی، کاملا از بین می‌روند. با این حال، برخی از این شهاب‌واره‌ها موفق به عبور از جو زمین می‌شوند و خود را به سطح زمین می‌رسانند؛ به این شهاب‌واره‌های سقوط کرده روی زمین، شهاب سنگ گفته می‌شود.

تمام شهاب‌واره‌هایی که موفق به عبور از جو زمین می‌شوند و خود را به سطح زمین می‌رسانند،‌ شهاب سنگ نامیده می‌شوند. هر ساله، بیش از ۱۰۰ شهاب سنگ روی زمین سقوط می‌کنند؛ اما این شهاب‌ سنگ‌ها بسیار ریز هستند. اندازه کوچک این شهاب‌ سنگ‌ها باعث می‌شود تا اصطکاک آن‌ها با جو زمین، جلوی سرعت آن‌ها را بگیرد؛ در نتیجه، آن‌ها در اثر اصطکاک نمی‌سوزند و به‌آرامی به سطح زمین سقوط می‌کنند.

چگونه به وجود می‌آید؟

در منظومه شمسی، تکه‌های به جامانده زیادی از سیاره‌های سرگردان وجود دارند؛ بیشتر این تکه‌ها را می‌توان در مدار مریخ و مشتری پیدا کرد. گاهی اوقات، بر اثر اتفاقاتی، این سنگ‌ها از مدار خود خارج شده و در فضای گسترده منظومه شمسی سرگردان می‌شوند؛ برخی از آن‌ها نیز در مسیر برخورد با زمین قرار می‌گیرند و تبدیل به شهاب می‌شوند.

گاهی اوقات، برخورد ستاره‌های دنباله‌دار با سطح مریخ یا ماه، باعث پرتاب تکه‌هایی به فضا می‌شود؛ گرانش زمین نیز این تکه‌ها را به خود جذب می‌کند. به همین دلیل است که برخی از شهاب‌ سنگ‌ها دارای موادی همانند مواد تشکیل‌دهنده ستاره‌های دنباله‌دار هستند. برخی از شهاب سنگ‌ها نیز از سیارک‌هایی می‌آیند که به دور خورشید در حال چرخیدن هستند.

شهاب سنگ چگونه به سطح زمین می‌رسد؟

بیشتر شهاب سنگ‌ها از کمربند سیارکی بین مدار مریخ و مشتری به‌سمت داخل منظومه شمسی راهی می‌شوند. این شهاب سنگ‌ها اندازه‌های مختلفی دارند و بر اثر گرما یا جاذبه خورشید، از مدار خود خارج می‌شوند؛ البته باید توجه داشت که رخ دادن این موضوع، ممکن است سال‌ها زمان ببرد. در هر صورت، این تکه‌ها با خارج شدن از جای خود، به‌سمت زمین راهی می‌شوند.

ممکن است برخورد شهاب سنگ‌های بزرگ بر سطح ماه نیز سبب شود تا برخی قطعات سطح ماه به‌سمت زمین پرتاب شوند. البته باید توجه داشت که تاکنون، هیچ‌گونه شهاب سنگی از سمت داخل منظومه شمسی یعنی از سمت سیاره‌های عطارد یا ناهید به‌سمت زمین نیامده است؛ چراکه برای حرکت آن‌ها به این سمت، نیروی زیادی برای مقابله با جاذبه خورشید نیاز است.

در هر صورت، شهاب سنگ‌ها پس از رسیدن به جو زمین، با اصطکاک شدیدی از سوی جو زمین روبه‌رو می‌شوند؛ شهاب سنگ‌های کوچک بر اثر حرارت زیاد ناشی از اصطکاک نابود خواهند شد؛ شهاب سنگ‌های بزرگ نیز بر اثر این اصطکاک، متلاشی خواهند شد. تنها شهاب سنگ‌هایی که دارای اندازه مناسبی هستند، از اصطکاک جان سالم به در می‌برند و به سطح زمین می‌رسند.

شهاب سنگ ها چند وقت یکبار به زمین برخورد می‌کنند؟

تقریبا زمین هر روزه توسط شهاب سنگ‌ها بمباران می‌شود؛ اما این شهاب سنگ‌ها بسیار کوچک هستند و در اثر اصطکاک می‌سوزند و نابود می‌شوند. با این حال، برخورد اجسام بزرگ‌تر با سیاره زمین، به‌ندرت رخ می‌دهد. بنا بر گفته سازمان هوا و فضای آمریکا (ناسا)، اجسامی به‌اندازه یک خوردو، هر ساله به زمین برخورد می‌کنند. بزرگترین و فاجعه‌آمیزترین برخورد شهاب سنگ به سطح زمین در سال‌های اخیر، در سال ۱۹۰۸ میلادی در روسیه رخ داده است؛ در طی این برخورد، بخش زیادی از جنگل‌های سیبری نابود شده بودند.

آیا کسی تاکنون به‌علت برخورد شهاب سنگ کشته شده است؟

سطح زمین بسیار گسترده است و شهاب سنگ‌ها آن‌قدر زیاد نیستند که احتمال برخورد آن‌ها با انسان‌ها وجود داشته باشد. از همین رو، تاکنون هیچ‌گونه گزارشی مبنی بر کشته شدن انسان بر اثر برخورد شهاب سنگ به ثبت نرسیده است. در سال ۱۹۱۱ میلادی، یک برخورد شهاب سنگ ۴۰ کیلوگرمی، باعث کشته شدن یک سگ شده بود. این شهاب سنگ از سطح سیاره مریخ بوده است. در سال ۱۹۹۲ میلادی نیز یک پسر در اوگاندا، برخورد شهاب سنگ را تجربه کرده است؛ او از این حادثه آسیبی ندیده و جان سالم به در برده بود.

انواع شهاب سنگ

به‌طور کلی، شهاب سنگ‌ها را می‌توان به سه دسته تقسیم کرد که شامل شهاب سنگ‌های آهنی، سنگی و آهنی-سنگی است. البته، امروزه دانشمندان و محققان با استفاده از ساختار، ترکیب شیمیایی و کانی‌شناسی این شهاب سنگ‌ها، آن‌ها را در گروه‌های متعددی دسته‌بندی می‌کنند. سرمنشا بیشتر شهاب سنگ‌های کشف شده در سیاره زمین، عمدتا سیارک‌ها هستند و تقریبا ۰٫۲ درصد آن‌ها از سطح سیاره مریخ یا ماه پرتاب شده و به زمین رسیده‌اند.

شهاب سنگ های آهنی

باور بر این است که شهاب سنگ‌‌های آهنی در حقیقت، هسته سیارک‌ها بوده‌اند. این نوع شهاب سنگ‌ها عمدتا از آهن و نیکل تشکیل شده‌اند. هر چند، مقداری سولفید و کاربید نیز ممکن است در آن‌ها وجود داشته باشد. در حقیقت، به هنگام فروپاشی عناصر رادیواکتیو در ابتدای تاریخ منظومه شمسی و همچنین ذوب شدن بسیاری از سیارک‌ها، آهن داخل سیارک‌ها در درون هسته متراکم شده و یک هسته فلزی را ایجاد کرده است. این ساختار شهاب سنگ‌ها بسیار شبیه به ساختار سیاره زمین و دیگر سیاراتی همچون مریخ و زهره است؛ این سیارات خودشان دارای هسته‌هایی فلزی هستند.

شهاب سنگ های سنگی - آهنی

این نوع شهاب سنگ‌ها نیز همانند شهاب سنگ‌های آهنی، از آهن و نیکل شکل گرفته‌اند. هر چند در این نوع شهاب سنگ می‌توان سیلیکات و سنگ‌های قیمتی و نیمه قیمتی را مشاهده کرد. این شهاب سنگ‌ها که زیباترین شهاب سنگ‌ها محسوب می‌شوند، دارای دو نوع مختلف، پالازیت و مزوزیدریت هستند. پالازیت‌ها بلورهای بزرگی به رنگ سبز زیتونی دارند؛ در این نوع شهاب سنگ، نوعی سیلیکات آهن منیزیم به نام الیوین وجود دارد. شهاب سنگ‌های مزیوزیدریت، هنگامی تشکیل می‌شوند که باقی‌مانده برخورد دو سیارک با یکدیگر مخلوط شوند. این شهاب‌ سنگ‌ها دارای فلز جامد و قطعات سنگی هستند که به هنگام ذوب شدن، با یکدیگر ترکیب می‌شوند.

شهاب سنگ های سنگی

شهاب سنگ‌های سنگی بیشتر از سیلیکات تشکیل شده‌اند. از این شهاب سنگ‌ها دو نوع وجود دارد که به نام کندریت‌ها و آکندریت‌ها شناخته می‌شوند. ترکیب این شهاب سنگ‌ها از جمله قدیمی‌ترین مواد شناخته‌شده در منظومه شمسی محسوب می‌شوند؛ در درون این شهاب سنگ‌ها، مواد معدنی مختلفی وجود دارد.

نام‌گذاری شهاب سنگ‌ها

معمولا شهاب سنگ‌ها با توجه به مکانی در آن پیدا می‌شوند و ویژگی‌ها و خصوصیات آن مکان، نام‌گذاری می‌شوند؛ با این حال، تاکنون هیچ‌گونه سیستم دقیقی برای نام‌گذاری شهاب سنگ‌ها بر اساس مکان پیدا شدن آن‌ها شکل نگرفته است. در حقیقت، این یابنده یا کلکسیونر است که این شهاب سنگ را در اختیار می‌گیرد و برای آن نامی انتخاب می‌کند. برخی از شهاب سنگ‎‌ها که در دست محققان و دانشمندان قرار دارند نیز بنابر ویژگی‌های خود شهاب سنگ نام‌گذاری می‌شوند.

اندازه شهاب سنگ‌ها چقدر است؟

می‌توان گفت که اکثر شهاب سنگ‌ها دارای اندازه‌های کوچکی هستند؛ وزن کوچک‌ترین شهاب سنگ‌ها حدود یک گرم است. وزن بزرگترین شهاب سنگی که تاکنون کشف شده است، به حدود ۶۰ تن می‎‌رسد. در حقیقت، شهاب سنگ‌ها برای ورود به سیاره زمین، باید دارای اندازه مشخصی باشند. در صورتی که اندازه شهاب سنگ بیش از حد کوچک باشد، قبل از اینکه سطح زمین را به خود ببیند، بر اثر اصطکاک جو زمین نابود می‌شود. در نقطه مقابل، اگر اندازه شهاب سنگ بیش از حد بزرگ باشد نیز قبل از رسیدن به سطح زمین، بر اثر حرارت زیاد منفجر خواهد شد.

این نکته را نیز باید مد نظر داشت که بسیاری از شهاب سنگ‌ها به هنگام برخورد با سطح زمین، از بین می‌رود. برخورد شهاب سنگ با زمین، آن‌ها را به گرد و غبار تبدیل می‌کند. گاهی اوقات، برخورد شهاب سنگ با زمین، باعث ایجاد حفره‌هایی می‌شود که همانند آن روی سطح ماه زیاد به چشم می‌خورد؛ اما دهانه‌های ایجاد شده در سطح زمین معمولا با بارش و دیگر عوامل زیست محیطی، به سرعت از بین می‌روند.

شهاب سنگ چیست؟

Meteoroids همان چیزی هستند که ما سنگ‌های فضایی یا شهاب سنگ می‌نامیم و اندازه آن‌ها از دانه‌های گرد و غبار تا سیارک‌های کوچک است. هنگامی که سنگ‌های فضایی با سرعت زیاد وارد جو زمین (یا سیاره دیگری مانند مریخ) می‌شوند و می‌سوزند گلوله‌های آتشین یا شهاب نامیده می‌شوند. هنگامی که یک شهاب سنگ بتواند از جو زمین عبور کرده و به زمین برخورد کند به آن «سنگ آسمانی» (meteorite) می‌گویند.

بیشتر سنگ‌های آسمانی که به زمین می‌رسند شهاب سنگ‌های بزرگتری بوده‌اند که شکسته یا منفجر شده‌اند. برخی سنگ‌های آسمانی رسیده به زمین تکه‌هایی از ستارگان دنباله‌دار، برخی دیگر از سیارک‌ها و برخی حتی از ماه و سیارات دیگر می‌آیند. برخی از شهاب سنگ‌ها جنس سنگی دارند در حالی که برخی دیگر جنس فلزی دارند و گروهی نیز ترکیبی از سنگ و فلز هستند.

وقتی شهاب‌ سنگ ‌ها با سرعت زیاد وارد جو زمین یا سیاره دیگری مانند مریخ می‌شوند و می‌سوزند به آن‌ها شهاب می‌گویند که ما به آن‌ها ستاره دنباله دار نیز یاد می‌گوییم. حتی گاهی اوقات شهاب سنگ‌ ها می‌توانند از ونوس نیز روشن‌تر به نظر برسند در این زمان است که آن‌ها را گلوله‌های آتشین می‌نامیم. تخمین دانشمندان این است که هر روز حدود 48٫5 تن (44,000 کیلوگرم) ماده شهاب سنگ بر روی زمین می‌بارد.

بارش شهابی

در هر شب معمولاً چندین شهاب در هر ساعت دیده می‌شود. هنگامی که در آسمان شهاب سنگ های زیادی وجود داشته باشد یک بارش شهابی در حال رخداد است. برخی از بارش‌های شهابی سالانه یا در فواصل زمانی معین هنگام عبور زمین از کنار بقایای گرد و غبار باقی مانده توسط یک دنباله دار (یا در مواردی سیارک) رخ می‌دهد.

بارش‌های شهابی معمولاً به نام ستاره یا صورت فلکی نزدیک به جایی که به نظر می‌رسد بارش شهابی از آنجا شروع می‌شود، نام‌گذاری می‌شوند.

مشهورترین بارش شهابی دوره‌ای بارش شهابی «برساوشی» (Perseids) است که هر ساله حدوداً 12 آگوست (۲۲ مرداد) به اوج خود می‌رسد. هر شهاب سنگ یک قطعه کوچک از دنباله دار Swift-Tuttle است که هر 135 سال زمینی یک چرخش کامل حول خورشید انجام می‌دهد.

از دیگر بارش‌های قابل توجه شهابی می‌توان به لئونیدها که به دنباله دار Tempel-Tuttle مرتبط است اشاره کرد. اکثر دنباله دار ها بقایایی بین یک دانه شن و یک نخود‌فرنگی دارند و قبل از رسیدن به زمین در جو می‌سوزند.

گاهی اوقات گرد و غبار حاصل از شهاب‌ها توسط هواپیماهایی که می‌توانند در ارتفاع زیاد پرواز کنند جمع‌آوری شده و در آزمایشگاه‌های ناسا مورد تجزیه و تحلیل قرار می‌گیرد.

یافتن سنگ‌های آسمانی

بیشتر سنگ‌های فضایی که کوچکتر از یک زمین فوتبال هستند در جو زمین از بین می‌روند. این سنگ‌ها با سرعتی برابر با ده‌ها هزار مایل در ساعت حرکت می‌کنند و به دلیل فشاری که به آن‌ها وارد می‌شود، سنگ خرد می‌شود و یک شعله درخشان ایجاد می‌شود.

معمولاً سنگی که به زمین می‌رسد کمتر از 5 درصد از شی اصلی است که از بیرون از جو شروع به حرکت کرده است. این سنگ‌های آسمانی قطعه‌هایی از شهاب هستند و به طور معمول اندازه آن‌ها بین یک سنگریزه تا یک مشت دست است.

انتظار نداشته باشید که سنگ‌های آسمانی را پس از بارش شهابی پیدا کنید. بیشتر بارش‌های شهابی از دنباله دار ها ناشی می‌شوند که مواد آنها کاملاً شکننده است و به صورت کلی قطعات کوچک دنباله دار ها بعد از ورود به جو نجات پیدا نمی‌کنند و چیزی از آن‌ها باقی نمی‌ماند. از نظر تئوری دو بارش شهابی Taurids و Geminids می‌توانند سنگ‌های آسمانی را به سطح زمین برسانند اما تاکنون هیچ بقایایی به طور قطعی از آن‌ها ردیابی نشده است.

تشخیص شهاب سنگ

تشخیص یک شهاب سنگ از یک سنگ عادی تنها از روی ظاهر آن‌ها در اکثر نقاط جهان بسیار دشوار است اما بعضی مکان‌های خاص وجود دارد که شناسایی سنگ‌ها در آن‌ها بسیار آسان‌تر است و آن جایی نیست غیر از بیابان‌ها. در بیابان‌های شنی با مناطق بزرگ و باز تشخیص سنگ‌های آسمانی تاریک به همراه شن و ماسه و کمی سنگ بسیار آسان است. به همین ترتیب مشاهده سنگ‌های آسمانی در بیابان‌های سرد و یخی مانند دشت‌های یخ‌زده قطب جنوب بسیار آسان‌تر است.

چرا شهاب سنگ ها مهم هستند؟

شهاب سنگ هایی که به زمین می‌افتند نشان‌دهنده مواد گوناگونی هستند که میلیاردها سال پیش سیارات را تشکیل داده‌اند. با مطالعه شهاب سنگ ها می‌توانیم در مورد شرایط اولیه و فرایندهای تاریخ منظومه شمسی اطلاعات کسب کنیم.

این اطلاعات شامل سن و ترکیب ساختارهای مختلف سیاره‌ای، دمای بدست آمده در سطح و فضای داخلی سیارک‌ها و میزان تنش مواد در اثر انفجار بزرگ در گذشته است.

دسته بندی شهاب سنگ ها: سنگ‌های آسمانی

شهاب سنگ ها ممکن است شبیه سنگ‌های زمین باشند با این تفاوت که ظاهر بیرونی آن‌ها معمولاً سوخته است و براق به نظر می‌رسد. پوسته همجوشی سنگ‌های آسمانی هنگام ذوب شدن سطح خارجی شهاب سنگ در عبور از جو تشکیل می‌شود.

سه نوع عمده شهاب سنگ وجود دارد: شهاب سنگ آهنی، شهاب سنگ سنگی و شهاب سنگ مخلوطی از آهن و سنگ. اگرچه اکثر شهاب سنگ های سقوط کرده روی زمین جنس سنگی دارند اما بیشتر شهاب سنگهایی که مدت‌ها بعد از رسیدن به زمین کشف شده‌اند جنس آهنی دارند. سنگ‌های آسمانی از جنس آهن سنگین‌تر هستند و نسبت به سنگ‌های آسمانی که جنس سنگی دارند آسان‌تر قابل تشخیص هستند.

چگونه بدانیم که شهاب سنگ ها از کجا آمده‌اند؟

بیشتر شهاب سنگ های یافت شده در زمین که اینک سنگ‌های آسمانی شده‌اند از سیارک‌های خرد شده ناشی می‌شوند گرچه برخی از آن‌ها ممکن است از مریخ یا ماه نیز باشند. از نظر نظری تکه‌های کوچک عطارد یا زهره نیز می‌توانند به زمین برسند اما تاکنون هیچ یک به طور قطعی شناسایی نشده‌اند.

دانشمندان با چندین روش می‌توانند منشاء شهاب سنگ ها را دریابند. آنها می‌توانند با استفاده از یافته‌های تصویربرداری از سقوط شهاب سنگ برای محاسبه مدار و طرح مسیر کمربند سیارکی که شهاب سنگ از آن جدا شده است استفاده کنند. همچنین می‌توانند با بررسی ترکیبات شهاب سنگ ها آن‌ها را با طبقات مختلف سیارک‌ها مقایسه کرده و سن آن‌ها را تخمین بزنند که تا کنون بیشترین سنی که از شهاب سنگ ها یافت شده است ۴٫۶ میلیارد سال است.

چه نوع شهاب سنگ هایی تا کنون پیدا شده است؟

تاکنون بیش از 50 هزار شهاب سنگ در زمین پیدا شده است. از این تعداد ۹۹٫۸ درصد از سیارک‌ها حاصل می‌شود. کسر کوچک باقی مانده (یعنی ۰٫۲ درصد) شهاب سنگ ها تقریباً به طور مساوی بین شهاب سنگ های مریخ و ماه تقسیم شده است.

بیش از 60 سنگ آسمانی شناخته شده از مریخ در اثر برخورد شهاب سنگ ها با مریخ ایجاد شده و به زمین رسیده‌اند. همه این قطعات سنگ‌های آذرین بلور شده از ماگما هستند و بسیار شبیه سنگ‌های زمینی با برخی ترکیبات مشخص هستند که نشان‌دهنده منشاء آن‌ها از مریخ است.

تقریباً 80 سنگ آسمانی از نظر کانی‌شناسی و ترکیب شبیه سنگ‌های مأموریت آپولو هستند (که طی آن انسان برای اولین بار روی ماه قدم گذاشت) و به اندازه‌ای متمایز هستند تا نشان دهند که از قسمت‌های دیگر ماه آمده‌اند. مطالعات شهاب سنگ های ماه و مریخ مطالعات سنگ‌های ماموریت آپولو و اکتشاف رباتیک مریخ را تکمیل می‌کند.

تاثیر شهاب سنگ بر تاریخ

در دوران اولیه تاریخ زمین برخوردهای سنگینی از شهاب سنگ‌ها را تجربه کرده که باعث تخریب گسترده‌ای شده است. با این حال تخریب‌ها و گودال‌های ایجاد شده توسط این برخوردها بر روی زمین توسط فرسایش و سایر فرآیندهای زمین‌شناسی از بین رفته است. این گودال‌ها و تخریب‌ها در ماه هنوز عمدتاً سالم و قابل مشاهده هستند. امروزه ما در مورد 190 اثر ایجاد شده توسط برخورد شهاب سنگ با زمین اطلاعات داریم.

تصور بر این است که برخورد یک سیارک بسیار بزرگ در 65 میلیون سال پیش به انقراض حدود ۷۵٪ درصد از حیوانات دریایی و خشکی آن زمان کره زمین از جمله دایناسورها منجر شده است و گودال آتشفشانی Chicxulub را در شبه جزیره «یوکاتان» (Yucatan) به عرض 180 مایل (عرض 300 کیلومتر) ایجاد کرده است.

یکی از گودال‌های بکر و دست‌نخورده از برخورد شهاب سنگ با زمین دهانه آتشفشان Barringer در آریزونا است. عرض آن حدود ۰٫۶ مایل (1 کیلومتر) است و در اثر برخورد قطعه‌ای از فلز آهن و نیکل به قطر تقریبی 164 فوت (50 متر) تشکیل شده است. این گودال تنها ۵۰,۰۰۰ سال قدمت دارد ولی به قدری خوب حفظ شده است که برای مطالعه فرآیندهای برخورد شهاب سنگ با زمین از آن استفاده می‌شود. از سال 1890 زمین‌شناسان این دهانه آتشفشانی را مورد مطالعه قرار می‌دادند اما وضعیت آن به عنوان یک گودال که از برخورد شهاب سنگ با زمین ایجاد شده است تا سال 1960 تأیید نشد.